۱۳۸۹ خرداد ۲۰, پنجشنبه

life is very short

به دندان بردن در ميوه‌ي ممنوعه مي‌ماند آزادي...
اين پست نمي‌دونم كه آخرين پسته يا نه... احيانا اگه تونستم قبل از 22 خرداد دوباره بنويسم اين آخري نيست. اگه نتونستم و اگه بازم بعد از 22 خرداد هم نتونستم بنويسم مي‌خوام واسه همه كسايي كه اين پست و مي‌خونن آرزوي شادي و آزادي كنم كه قطعا نه ولي تقريبا اين دوتا با هم پيوند يا يه همچين رابطه‌اي دارن!
نمي‌دونم شبيه وصيت نامه بايد باشه اين پست يا شبيه نامه‌ي خداحافظي يا همچين چيزي؟
به هر حال فرقي هم نداره چون بلد نيستم هيچ كدومو بنويسم!!!
اميدوارم بتونم بيام و بازم بنويسم با اينترنت آزاد و خبر آزادي زنداني‌هاي بي‌‌گناه پست بعدي باشه و خبر آزادي ما هم همين‌طور...
آخرين سنگر سكوته حق ما گرفتني نيست
آسمونشم بگيرين اين پرنده مردني نيست

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر